Doorgaan naar hoofdcontent

Lieflijk

 Het leven hervindt zijn gang. De dingen die gedaan hadden zullen worden worden alsnog gedaan. De dingen die altijd gebeuren gebeuren opnieuw.

De woorden die telkens weer geuit worden herhalen zich in nieuwe vormen nu er een indringendheid in doorgedrongen is van besef van eindigheid van deze uitwisselingen.

Het gesprek gaat over nieuwe plannen voor de tuin. Witte kool verbouwen en omdat kool als kool groeit kan daar dan uiteraard in razendsnel tempo zuurkool van gebrouwen worden. In vaatjes. De vaatjes worden al opgezocht op internet en puur vanwege de prijs nog niet onmiddellijk aangeschaft. Uitstel leidt immers tot afstel en afstel kan geen sprake meer van zijn nu de eindigheid van het menselijk bestaan is doorgedrongen tot de dag van vandaag.

Naast plannen op de schaal die nabij en voorhanden is zijn er ook de plannen voor een beter bestaan voor mensen die in een rolstoel de wereld doorgaan.  

Een luxe jacht voor een kleinschalige groep die gepamperd wordt door de crew en het fascinerende uitzicht langs de Italiaanse kusten of op nog exotischer bestemmingen is het grote meesterplan dat gebrouwen en opgestart is.

Contacten zijn gelegd over een schip dat geschikt zou zijn voor het doel en nu is het zaak de juiste kanalen aan te boren voor de financiĆ«le kant van het verhaal die vele nullen boven de eigen mogelijkheden liggen zal. 

De ene geliefde leeft in de wereld van plannen maken en ten uitvoer brengen door anderen in te schakelen.

De andere geliefde poogt nog te verzoenen met de eindigheid van het bestaan en te blijven geloven in de zin en betekenis van de plannen die gesmeed worden.

Intussen wordt de kamperfoelie opgebonden. De woekerende braam verwijderd. De tuin weer omgetoverd tot de tovertuin die in aanleg in gang gezet is en meer en meer wordt zoals bedoeld was.

De kleine dagelijkse dingen nemen veel tijd in beslag. Het hoofd vult zich ermee. 



Weinig ruimte blijft over voor de visioenen en vergezichten die voorgespiegeld en daarmee gevisualiseerd en in zeker opzicht gerealiseerd worden.

De wereld is te groot geworden.

De kleine wereld van een kamer breidde uit met woonkamer, keuken, tuin en alles wat er bij hoort en leidt tot een nog grotere wereld waarin alles mogelijk is.

Morgen.

Vandaag is even genoeg.

Reacties

Populaire posts van deze blog

'Je bent het mantelzorgen moe.' 'Maar ik ben jou niet moe!'

Samen in slaap proberen te vallen. Hij pakt haar hand.  Af en toe een opmerking, maar vooral samen stil zijn in de nacht.  Zo begon de laatste nacht samen.  Samen liggen, de een diep in slaap, de ander wakend. Zij kijkt naar hem.  Af en toe raakt ze hem aan, luistert naar zijn ademhaling.  Zo verliep de nacht nadat een arts kalmerende stoffen had toegediend.  In de vroege ochtend staat ze op. Slapen lukt toch niet meer.  Het is al licht.  De hond wil graag naar buiten en zo geschiedt.  De hond draalt rondjes om het huis heen, wil niet heel ver weg.  Tot hij besluit toch wat verder weg te lopen.  Terug bij het huis wordt er al naar ze uitgekeken.  Kom snel, hij blaast zijn laatste adem uit.  Bij het bed aangekomen blijkt dat moment al even voorbij te zijn.  Hij is er niet meer.  Zij stort in.  Tranen stromen en blijven stromen, zijn niet meer te stoppen, minutenlang.  Een kwartier verstrijkt en nog zit z...

Nuchter

Als de zaalarts net besloten heeft dat een CT-scan van de buik vandaag noodzakelijk is ontmoeten beide geliefden elkaar weer. Vroeger dan gebruikelijk, een van de voordelen van een weekenddag.  De arts is vriendelijk en overtuigend en vertrekt als het plan alle aanwezigen helder is. De verpleegkundige blijft nog achter.  Ze neemt nadrukkelijk de tijd om door te praten. Stelt de juiste vragen, luistert echt naar de nog niet geheel verwoorde gevoelens en gedachten. Eindelijk wordt hardop uitgesproken waar al langer over nagedacht wordt, willen wat kan is dat de aangewezen route nog wel? De verpleegkundige is oprecht in haar reacties en een eerlijk gesprek ontspint zich.  Hoe is de verwachting nu werkelijk? Is het wel mogelijk om weer zo op krachten te komen dat normaal zelfstandig bewegen door de ruimte - hoe klein ook - mogelijk is? Want als dat niet het geval is, is elke handeling dan niet zeer discutabel en een vorm van rekken geworden?  Is bestralen wel de juiste r...

2e Pinsterdag (deel 2)

De stem klinkt weer normaal, de praat staat weer aan, de woordenstroom is amper te stuiten, nu de hoofdpijn geweken is en de blik weer richting normaal neigt. De vervormingen worden amper als bijzonder opgemerkt, dus niet benoemd tegen de verpleging. Totdat de geliefde ernaar vraagt in bijzijn van een van hen.  'Ja, dubbelzien is er nog wel een beetje.' En verder gaat het weer, met plannen voor verblijf in Frankrijk, aanschaf van een motor als ornament bij de voordeur, een houten garage in de tuin, waar de tekentafel en het drumstel een plek kunnen vinden naast de cabrio en de wanden gevuld kunnen met grote schilderwerken. Tussen alle plannen door komen anekdotes en verhalen los over de tijd van opleidingen die allemaal cum laude afgesloten werden. De buurman in de ziekenhuiskamer vraagt, als er verhalen langskomen over eervol ontslag bij de marine en de wijde wereld die daarna lonkte, of het vreemdelingenlegioen ook tot de plannen behoorde toen. Gescherend klinkt de vraag, die...