Doorgaan naar hoofdcontent

Dagen met gouden randjes

 Tegen elkaar uitspreken dat je elkaar mist. Het lijkt iets dat slechts past bij langdurige afwezigheid of verre afstanden. Nu past het echter bij elke willekeurige dag waarop niet alle uren in gezamenlijkheid doorgebracht kunnen worden.
Ineens spreekt de een het uit 'ik mis je' en de ander bevestigt met 'ik jou ook'. Het gemis ligt dieper dan de misseritis tussen geliefden die verliefd geen seconde zonder elkaar willen zijn. Dit gemis gaat over weten dat er ooit geen tekst meer over uit te wisselen zal zijn en dat die pijn nu al op voorhand door aan het dringen is. Aan deze kant van de dood. Waar beiden nog verkeren kunnen in elkaars gezelschap.
En dus stelt de een voor naar de ander toe te komen. Een plan dat al bestond in de beweging de andere kant op, vanwege een te verplaatsen cabrio naar een noodzakelijke garageafspraak teneinde de cabrio nog vele seizoenen probleemloos te kunnen benutten.
'Ja graag' klonk het daarom. 'Als je denkt dat je dat aankunt'.
En bij het volmondige 'jazeker' volgde nog de reminder over afspraken met thuiszorg die dan mogelijk nog afgewacht zouden moeten worden in verband met te slikken medicatie.
Toen die wissewasjes goed afgehandeld waren was het snel voor elkaar. Weer samen. Nu in het huis waar ook de tieners wonen.
Het leverde een gezellig middag op met ontmoetingen die energie gaven en verlichting boden. Niet alleen de geliefden en de tieners zagen elkaar, er was immers ook een afspraak met een pedicure en de cabrio afleveren was eveneens een moment van ontmoeten en dan was daar nog de begeleidster van de jongste.
De vertrouwdheid voelde als het omgekeerde van missen. Nu was het leven goed. Nu werd gedeeld en geleefd, gepraat en geknuffeld. En de nodige koffie, thee en later de maaltijd met een taart als toetje verzorgde de innerlijke mens.
Terugrijden werd uitgesteld, vanwege de gezelligheid en de rust die dat opleverde en het niet willen verstoren van wat goed is.
De verplaatste thuiszorgafspraak kwam en ging en daarna lieten de geliefden elkaar weer los voor de naderende nacht.

Een onrustige nacht.
De dag is vol van belofte en lichte vrees. Vanmiddag maar eens peilen of de waarden zijn zoals ze horen te zijn, opdat het weekend kalm kan verlopen.
Elke dag kent een gouden randje.
Elke dag heeft ook een minimale tegenslag.
De gouden randjes zijn wat telt!

Het leven gaat door. Hoe dan ook. 


 

https://www.youtube.com/watch?v=wRNQRzGp6Uo



Reacties

  1. Die cabrio krijgt een nieuw dak dankzij Ewitt die altijd wel gekke dingen in voorraad heeft liggen, zoals een hagelnieuwe top.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

'Je bent het mantelzorgen moe.' 'Maar ik ben jou niet moe!'

Samen in slaap proberen te vallen. Hij pakt haar hand.  Af en toe een opmerking, maar vooral samen stil zijn in de nacht.  Zo begon de laatste nacht samen.  Samen liggen, de een diep in slaap, de ander wakend. Zij kijkt naar hem.  Af en toe raakt ze hem aan, luistert naar zijn ademhaling.  Zo verliep de nacht nadat een arts kalmerende stoffen had toegediend.  In de vroege ochtend staat ze op. Slapen lukt toch niet meer.  Het is al licht.  De hond wil graag naar buiten en zo geschiedt.  De hond draalt rondjes om het huis heen, wil niet heel ver weg.  Tot hij besluit toch wat verder weg te lopen.  Terug bij het huis wordt er al naar ze uitgekeken.  Kom snel, hij blaast zijn laatste adem uit.  Bij het bed aangekomen blijkt dat moment al even voorbij te zijn.  Hij is er niet meer.  Zij stort in.  Tranen stromen en blijven stromen, zijn niet meer te stoppen, minutenlang.  Een kwartier verstrijkt en nog zit z...

Nuchter

Als de zaalarts net besloten heeft dat een CT-scan van de buik vandaag noodzakelijk is ontmoeten beide geliefden elkaar weer. Vroeger dan gebruikelijk, een van de voordelen van een weekenddag.  De arts is vriendelijk en overtuigend en vertrekt als het plan alle aanwezigen helder is. De verpleegkundige blijft nog achter.  Ze neemt nadrukkelijk de tijd om door te praten. Stelt de juiste vragen, luistert echt naar de nog niet geheel verwoorde gevoelens en gedachten. Eindelijk wordt hardop uitgesproken waar al langer over nagedacht wordt, willen wat kan is dat de aangewezen route nog wel? De verpleegkundige is oprecht in haar reacties en een eerlijk gesprek ontspint zich.  Hoe is de verwachting nu werkelijk? Is het wel mogelijk om weer zo op krachten te komen dat normaal zelfstandig bewegen door de ruimte - hoe klein ook - mogelijk is? Want als dat niet het geval is, is elke handeling dan niet zeer discutabel en een vorm van rekken geworden?  Is bestralen wel de juiste r...

2e Pinsterdag (deel 2)

De stem klinkt weer normaal, de praat staat weer aan, de woordenstroom is amper te stuiten, nu de hoofdpijn geweken is en de blik weer richting normaal neigt. De vervormingen worden amper als bijzonder opgemerkt, dus niet benoemd tegen de verpleging. Totdat de geliefde ernaar vraagt in bijzijn van een van hen.  'Ja, dubbelzien is er nog wel een beetje.' En verder gaat het weer, met plannen voor verblijf in Frankrijk, aanschaf van een motor als ornament bij de voordeur, een houten garage in de tuin, waar de tekentafel en het drumstel een plek kunnen vinden naast de cabrio en de wanden gevuld kunnen met grote schilderwerken. Tussen alle plannen door komen anekdotes en verhalen los over de tijd van opleidingen die allemaal cum laude afgesloten werden. De buurman in de ziekenhuiskamer vraagt, als er verhalen langskomen over eervol ontslag bij de marine en de wijde wereld die daarna lonkte, of het vreemdelingenlegioen ook tot de plannen behoorde toen. Gescherend klinkt de vraag, die...