Nuchter

Als de zaalarts net besloten heeft dat een CT-scan van de buik vandaag noodzakelijk is ontmoeten beide geliefden elkaar weer.

Vroeger dan gebruikelijk, een van de voordelen van een weekenddag. 

De arts is vriendelijk en overtuigend en vertrekt als het plan alle aanwezigen helder is.

De verpleegkundige blijft nog achter. 

Ze neemt nadrukkelijk de tijd om door te praten.

Stelt de juiste vragen, luistert echt naar de nog niet geheel verwoorde gevoelens en gedachten.

Eindelijk wordt hardop uitgesproken waar al langer over nagedacht wordt, willen wat kan is dat de aangewezen route nog wel?

De verpleegkundige is oprecht in haar reacties en een eerlijk gesprek ontspint zich. 

Hoe is de verwachting nu werkelijk? Is het wel mogelijk om weer zo op krachten te komen dat normaal zelfstandig bewegen door de ruimte - hoe klein ook - mogelijk is?

Want als dat niet het geval is, is elke handeling dan niet zeer discutabel en een vorm van rekken geworden? 

Is bestralen wel de juiste route?

Het gesprek vraagt om een vervolg en dat zal nadrukkelijk aangekaart worden, opdat het plaats kan vinden zo snel mogelijk na het weekend.

Intussen rest de vraag hoe te handelen in de tussenliggende tijd. 

De CT-scan wordt doorgezet en vindt aan het begin van de middag plaats.

Beide geliefden praten intussen veel over de te volgen route en ook herinneringen uit een pittige periode pakweg vijftig jaar geleden komen uitvoerig aan bod.

Alles hangt immers in zekere zin met alles samen. 

Het betreft dezelfde persoon.

Terug op de afdeling, na de CT scan  is het dringende advies, dat voelt als een gebod, om niets te nuttigen tot de uitslag van de CT-scan helder is.

Mogelijk moet er immers een drain geplaatst en daarvoor is nuchter zijn wellicht een vereiste. 

Gezien de lage bloeddruk, de verhoogde temperatuur en het algehele gevoel van onbehagen is het immers wel nodig de oorzaak zodra die gedetecteerd is ook gericht te gaan bestrijden teneinde de ontregeling weer te kunnen laten gaan herstellen naar het niveau van gistermorgen toen er normaal geconverseerd kon en alles voelde zoals het hoort.

Intussen nadert het avondeten en is er al uren niets bekend geworden. 

Zaterdag in een ziekenhuis vraagt nog meer geduld dan doordeweekse dagen.

En zo wordt allengs de stemming grimmiger, ondanks de opgewekte muziek uit de radio. 

'Is dit nu zo comfortabel mogelijk richting het eindje gaan?'

De retorische vraag blijft onbeantwoord in de lucht hangen.

Kleine ongemakken kunnen verholpen door het bed een andere stand te geven of een deken beter te leggen. 

Nuchter blijven is moeilijk.

Voor beiden.

Was de uitslag maar bekend!