Room with a view

De eerste week, terug in het ziekenhuis, stond in het teken van eten. Of beter gezegd, de onmogelijkheid daarvan.

Dag in dag uit bleef misselijkheid en pijn aan de orde van de dag, resulterend in dagelijkse verslechtering van de algehele conditie.

Geen goed ding, maar naar het scheen onontkoombaar zolang niet in groot overleg met alle betrokken en deskundig geachte artsen bepaald was hoe de vervolgstrategie zou luiden na de via MRI en coloscopie beter in beeld gebrachte buikproblematiek.

Op dinsdagmorgen, een week en twee dagen na de dag van opname, die al voorafgegaan werd door pakweg vier dagen van toenemend lichamelijk onbehagen, kwam het verlossende gesprek.

Een operatie is aanstaande en om dat met goed gevolg te kunnen doorstaan is aansterken van groot belang.

Nu kon er overgegaan op sondevoeding en kwam er gelukkig tevens een eenpersoonskamer vrij.

Rust keerde weer en het goede humeur kwam daar snel achteraan.

Voor de duur van pakweg anderhalve dag. Toen was de euforie van de opluchting weer gezakt en drong de realiteit weer in volle hevigheid binnen.

Vermoeidheid brak door.

Slaap werd essentieel.

En zo kwam het dat slechts een paar ogen nu al een aantal uren het uitzicht kan bewonderen.

De schone slaapster sloeg ontbijt en lunchtijd over en lijkt een gat in de middag te gaan slaan. 

In aanvulling:

Bij het alsnog ontwaken, vanwege een zak bloed die toegediend moest worden, kwam al spoedig nog een onheilstijding. Er was een zieker iemand die de eenpersoons kamer zou moeten kunnen betrekken.....

Nu was het een geluk dat beide geliefden samen waren. Waar de een besloot dat er dan maar huiswaarts gekeerd moest worden kon de ander bepleiten dat van vertrek uit deze ruimte geen sprake kon zijn. Zeker niet vandaag, de dag waarop in 2011 zijn vorige geliefde deze wereld verliet.

De boodschap werd begrepen en de rust keerde weer.

Met iets minder vertrouwen dan voorheen, ondanks de heldere toezegging dat tot aan de operatie over een week geen sprake zijn zal van kamerwisseling.