Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit maart, 2019 tonen

Hoe associatieve taal de werkelijkheid nabootst

Een hoofd dat vol kennis en levenservaring zit, is een hoofd dat vele vele vele mogelijkheden heeft om tekst te geven aan wat zich op een dag zoal aandient. Die teksten zijn in gezonde situaties altijd zeer to the point en scherpzinnig, goed van zinsopbouw en fijnzinnig in woordkeuze. Op andere momenten, als de hersenpan door vermoeidheid of overprikkeling geplaagd wordt, als de uitingsvormen belemmerd worden door gaten in het actieve geheugen, dan worden zinnen anders van kleur en klank. In dergelijke momenten kan een toevallige tekst die gehoord of gezien wordt als vanzelf ingebouwd worden in de zin die nog gevormd wordt in de mond die aan het praten was alsof het een automatisch proces betrof en het willekeurig was wat er uit zou rollen. De letters van nummerborden bieden houvast in prikkelgevoelige momenten die het verkeer nu eenmaal zijn en zo klinken er met grote regelmaat kreten door de ruimte die puur op grond van de letters van de voorgaande auto naar boven kwamen in het ster

Perspectieven en blikrichtingen

In de huishouding op twee adressen lopen meer mensen rond dan de mantelzorger en degene die mantelzorg nodig heeft. De geliefden hebben een ingewikkelde constellatie om zich heen. Er zijn namelijk kinderen. De een heeft volwassen kinderen die op grote afstand wonen en hun eigen bestaan daar leven, zonder al te veel concrete interactie met het stel. De ander heeft opgroeiende pubers die op steenworp afstand wonen als ze niet in huis rondlopen. De pubers merken de veranderingen op verschillende wijze op. Voor de een zijn de veranderingen zo ingrijpend en verstorend van het eigen welbevinden dat het onmogelijk bleek nog langer te komen als vaste bewoner. Er is een breuk geforceerd. Ten koste van het stel, dat met deze puber evenzeer het beste voor heeft als met de andere twee pubers in huis. Voor de ander zijn de veranderingen zo pijnlijk en indringend dat er begeleiding door een professional noodzakelijk gebleken is. De band is hecht, de pijn oprecht, de steun onmisbaar om deze moeili

Verhuisperikelen nogmaals

Daar was de spanning weer. De behoefte aan zelf dingen doen had een nieuw hoogtepunt bereikt en dus was de eerste handeling bij het binnenlopen in de nieuwe woning op de vroege morgen het pakken van het benodigde gereedschap om een lamp aan de muur boven het bed te bevestigen. De lamp lag klaar, de pluggen lieten zich vinden, de schroeven waren verstopt. Dat leverde de eerste frustratie op, helemaal toen een la geopend werd waar de schroeven lagen, ooit hoogstpersoonlijk daar neergelegd omdat het zo'n handige plek was. Niet als je ze zoekt. Dan moet alles in het oog liggen, open en bloot in kasten zonder deuren of lades, zoals waar de boor te vinden was. Alles was verzameld en de klus nam een aanvang. Even kijken hoe het gaat. Had dat maar niet gedaan.......De luchtig geplaatste opmerking dat het wellicht een goed idee was de lamp iets hoger te hangen, om te voorkomen dat er hoofden zich gaan stoten aan de uittrekbare lamp, bleek een verwijt, een tegenspreken, een dwarsbomen, een

Verhuisperikelen

'Oh ja, zojuist is de lange witte kast omgevallen' 'Hoe kwam dat nou?' 'Die had jij nog niet vastgezet en ik leunde er tegenaan' 'Ik? Dat zou je toch zelf doen?' 'Alle glazen zijn gesneuveld' 'Oeps, dat is minder.....' Globaal genomen verloopt de verhuizing zeer voorspoedig. De juiste hulp op het juiste moment blijkt precies de positiviteit te zijn die de grote klus hanteerbaar en overzichtelijk houdt. Het einde nadert, de spullen landen in het nieuwe huis en vinden daar langzamerhand hun vaste plek. Een andere dan voorheen veelal, wat het zoeken naar 'waar is....' tot dagelijkse bezigheid maakt en af en toe een kast om doet kukelen vanwege een ietwat te fanatieke zoektocht naar dat ene ding dat in dit geval tijdelijk op een stoel lag. Meer mensen in huis die hulp bieden zorgt natuurlijk ook voor verplaatsingen die onverwacht zijn en de chaos van 'waar is...' versterken, zolang ze nog bezig zijn. Temidden van de v

Intermezzo

Het heeft iets wonderbaarlijks, de mate van aanpassingsvermogen die een mens kan bezitten, zonder het zelf te beseffen. Glijdend door de tijd, meebewegend met de dagen, lijkt er geen enkele verandering plaats te vinden. Af en toe een heel duidelijke, een grote verandering, zoals de huidige verhuizing, maar in het algemeen amper merkbare subtiele kleine veranderingen. Zo is het beeld van vandaag een vertrouwd beeld. Een scherm, een spel, een herhaling van zetten om de kaarten weer daar te krijgen waar ze horen om het spel uit te laten komen en dat urenlang achtereen, onafgebroken, omdat de kalme cadans van de dag is gaan bestaan uit dergelijke momenten die nu en dan onderbroken worden door bezigheden die andere bewegingen vergen, zoals daar zijn: een maaltijd nuttigen, het toilet bezoeken, een administratieve handeling verrichten. Dit vertrouwde beeld lijkt op een oud vertrouwd beeld. Een scherm, letters, een herhaling van reacties op teksten die verschijnen op het scherm, gepare