Doorgaan naar hoofdcontent

Verhuisperikelen

'Oh ja, zojuist is de lange witte kast omgevallen'
'Hoe kwam dat nou?'
'Die had jij nog niet vastgezet en ik leunde er tegenaan'
'Ik? Dat zou je toch zelf doen?'
'Alle glazen zijn gesneuveld'
'Oeps, dat is minder.....'

Globaal genomen verloopt de verhuizing zeer voorspoedig. De juiste hulp op het juiste moment blijkt precies de positiviteit te zijn die de grote klus hanteerbaar en overzichtelijk houdt. Het einde nadert, de spullen landen in het nieuwe huis en vinden daar langzamerhand hun vaste plek. Een andere dan voorheen veelal, wat het zoeken naar 'waar is....' tot dagelijkse bezigheid maakt en af en toe een kast om doet kukelen vanwege een ietwat te fanatieke zoektocht naar dat ene ding dat in dit geval tijdelijk op een stoel lag. Meer mensen in huis die hulp bieden zorgt natuurlijk ook voor verplaatsingen die onverwacht zijn en de chaos van 'waar is...' versterken, zolang ze nog bezig zijn.

Temidden van de verhuisperikelen is het dagritme dusdanig verstoord geraakt dat er bij onverwachte zaken als die omvallende kast ook fouten gemaakt worden in pilgebruik. Natuurlijk pas ontdekt als er al vele uren verstreken zijn en beter een volgende dag het ritme op de juiste wijze hernomen kan worden. De dagelijkse controlemomenten zijn geenszins overbodig!

Beetje bij beetje normaliseert het leven weer. En is het nieuwe huis een waar thuis aan het worden. De vooruitgang is groot, in letterlijk en figuurlijk opzicht.
Al blijven de bestaande problemen voortduren, ze zijn momenteel niet allesoverheersend. De verhuizing biedt fijne afleiding en een doel dat pas bereikt zal zijn als alle spullen hun nieuwe vaste plek hervonden hebben. Daar zijn we nog wel even mee bezig.

En dan is er ook nog de tuin! Vooralsnog een kale vlakte. Plannen worden gesmeed, gedachten gevormd en nu en dan volgt er een miniem stapje in de gewenste toekomst. Het gaat allemaal heel mooi worden. Als die wind en regen eerst maar verdwijnen willen. De kleigrond wordt door al dat water ontoegankelijk plakkerig.
Verhuizen zonder natuurgeweld is een stuk kalmer.
Dit onstuimige seizoen houdt alles gevangen in onrust.
Zelfs de geluiden van het huis en de windstromen binnenshuis zijn onregelmatig en onrustig.

Dus er worden weer heel wat extra uren weggeslapen om de geest zo helder mogelijk te houden en het lichaam hersteltijd te bezorgen die zeer noodzakelijk is.
De nieuwe slaapkamer zorgt in ieder geval al voor een heel wat gezondere slaap!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Ontkenning

Diep van binnen is het ons beiden glashelder wat er speelt en dat het niet over gaat en wel degelijk erger wordt. Diep van binnen wel. Maar daar voeren we onze gesprekken niet. We praten met elkaar aan de oppervlakte, op de waterspiegel. We duiken niet naar beneden, want dat zou betekenen dat we nat gaan, nat worden, mogelijk zelfs kopje onder gaan en niet meer boven kunnen komen. Ik vermoed dat dat jouw angst is. En het is de mijne ook. Omdat ik weet dat als we kopje onder gaan op verschillende momenten we elkaar uit het oog verliezen zullen en mogelijkerwijze elkaar niet meer terug gaan vinden. En dat ben ik koste wat kost aan het voorkomen. Elkaar uit het oog verliezen en nooit meer terugvinden. Dus ik schipper. Ik laat diep van binnen voor wat het is en praat met je over de oppervlakte. De dingen die er in jouw ogen toe doen. De dingen die je zien kunt en begrijpen kunt. De dingen ook waar je je aan hechten kunt omdat ze tastbaar zijn en je geen gevoel vragen, maar gewoon bes

'Je bent het mantelzorgen moe.' 'Maar ik ben jou niet moe!'

Samen in slaap proberen te vallen. Hij pakt haar hand.  Af en toe een opmerking, maar vooral samen stil zijn in de nacht.  Zo begon de laatste nacht samen.  Samen liggen, de een diep in slaap, de ander wakend. Zij kijkt naar hem.  Af en toe raakt ze hem aan, luistert naar zijn ademhaling.  Zo verliep de nacht nadat een arts kalmerende stoffen had toegediend.  In de vroege ochtend staat ze op. Slapen lukt toch niet meer.  Het is al licht.  De hond wil graag naar buiten en zo geschiedt.  De hond draalt rondjes om het huis heen, wil niet heel ver weg.  Tot hij besluit toch wat verder weg te lopen.  Terug bij het huis wordt er al naar ze uitgekeken.  Kom snel, hij blaast zijn laatste adem uit.  Bij het bed aangekomen blijkt dat moment al even voorbij te zijn.  Hij is er niet meer.  Zij stort in.  Tranen stromen en blijven stromen, zijn niet meer te stoppen, minutenlang.  Een kwartier verstrijkt en nog zit ze daar naast hem, hem strelend en tranen over haar gezicht.  Een half uur later gaat

Aan de vooravond

 Vorige week was er de kijkoperatie die al zolang verwacht werd. Morgen vindt het gesprek plaats dat volgt op een dergelijke operatie. En daarna zal de route naar de grote belangrijke Hipec-operatie ingeslagen worden.  Tenminste, zo liggen de kaarten op tafel.  Maar het gesprek dat morgen plaats gaat vinden kan ook elementen gaan bevatten die het denken weer door elkaar kunnen schudden, die de kaarten van tafel kunnen vegen, die de gebaande route onbegaanbaar kunnen lijken laten te zijn.  En dus besloot de een de ander vragen te gaan stellen over het gesprek van morgen. Immers, beter in de vertrouwde omgeving een eventuele uitbarsting krijgen, dan in een setting waar zo'n uitbarsting ook nog opgevat zou kunnen worden als een contra-indicatie voor het ondergaan van de operatie.  Het moet niet zo zijn dat eigen uitingsvormen zo geïnterpreteerd gaan worden dat gemaakte afspraken ineens op losse schroeven komen te staan.  De vragen worden vlot beantwoord. Met de reeds gegeven antwoorde