Hemelvaartsdag

Zachte klanken van radio 4 klinken in kamer 34, het nieuwe verblijf dat gisteren betrokken werd.

Ditmaal kon de reis erheen gezamenlijk volbracht al hing het er om en was bij aankomst de enige wens plat mogen liggen. 

Precies een week na vertrek werd de parkeergarage weer binnengereden.

Ditmaal zonder vermoeden van de oorzaak van het actuele probleem. 

En dat bleef voorlopig ook zo.

De spoedeisende hulp had de vorige keer snel helderheid kunnen bieden, dit keer was dat anders. 

Bloedonderzoek, urine kweek, longfoto, CT scan, alles werd ondernomen om uit te sluiten en uit te vinden.

Een dag later pas werd een concreter vermoeden geuit van de mogelijke oorzaak van de algehele malaise. 

Een aneurysma is de boosdoener dit keer.

Terwijl beide geliefden ieder op eigen wijze de tijd doorkomen, de een voornamelijk (half) slapend, de ander voornamelijk communicerend met de wereld buiten deze kamer, is de periode van nuchter moeten blijven gestart. 

Een operatie dus. 

Onder narcose naar grote waarschijnlijkheid. 

Langer blijven ook. 

Het zijn de voorspelbare zekerheden in onzekere tijden met nieuwe problematieken die weer nieuwe complicaties op kunnen leveren. 

De lijst van kwalen is immers lang. 

Hoelang nog is dit bij te sturen met behandelingen? 

En wat gaat er door deze behandelingen verder nog veranderen? 

Het zijn vragen waar geen antwoorden op zijn. 

De toekomst is een ongewis moeras van mogelijkheden waar passen zetten stap voor stap plaatsvindt. 

De vaatchirurg zal de weg van deze dag moeten wijzen. 

Vooralsnog is de enige taak voor de geliefden wachten op de dingen die komen gaan. 

Bekend terrein, al veel vaker samen betreden. 

En tot op heden bracht het toekomst en hernieuwd samenzijn. 

Hoop is dan ook de kleur van deze dag.