Zou er nog koffie in de kan zitten?
Het lijkt een doodnormale zin.
Is er nog thee in de pot?
Eveneens een doodnormale zin.
Wat eten we vandaag?
Gewoon een vraag.
Maar het is in alle gevallen een teken dat er verwacht wordt dat er iemand opstaat en aan de slag gaat. De aangesprokene bij voorkeur.
Ook dat is in zichzelf normaal.
Zo praten mensen wel vaker met elkaar.
En toch, iets in de toon van de vragen geeft niet zozeer aan dat er behoefte is aan koffie, thee of eten, maar dat er een verlangen is naar aandacht, zorg, hulp. En juist dat, juist die verlangens worden niet meer rechtstreeks gearticuleerd.
De vraag om aandacht is veranderd in opmerkingen over een fysieke wens.
En ook het aanreiken van aandacht gebeurt tegenwoordig op andere manieren dan voorheen.
Ineens is er de spontane opsta-actie om koffie in te schenken, thee aan te bieden of een toetje voor te stellen na een genuttigde maaltijd.
Verrassingen zijn het, in een reeks van gewenningen aan afwijkingen van wat voorheen normaal en vanzelfsprekend was.
Niet alleen op het gebied van gesproken taal vindt deze verandering beetje bij beetje plaats. Ook in de geschreven taal veranderen dingen.
Voorheen werd een bericht via sms of whatsapp of mail beantwoord in volledige zinnen. Zinnen van een welbespraaktheid die bewondering afdwong en altijd verrassend anders was dan bedacht had kunnen worden. De reactie was altijd eigen en uniek en zeer passend op het gestuurde.
Die tijd is meer en meer voorbij aan het gaan.
De zinnen worden korter, soms beperkt tot de hoogstnoodzakelijke woorden. De zinnen worden enkelvoudig en zijn niet langer onder te verdelen in nevenschikkende en andersoortige complexe bijzinnen met een scala aan ongebruikelijke woorden en uitdrukkingen.
Ook komt het steeds vaker voor dat de woorden tekortschieten en volstaan wordt met een plaatje. Vaak een hartje.
De liefde is intens.
De woorden laten het echter afweten.
Gelukkig klinken vier kleine woorden nog vaak in wederzijdse richting: ik hou van je.
Het lijkt een doodnormale zin.
Is er nog thee in de pot?
Eveneens een doodnormale zin.
Wat eten we vandaag?
Gewoon een vraag.
Maar het is in alle gevallen een teken dat er verwacht wordt dat er iemand opstaat en aan de slag gaat. De aangesprokene bij voorkeur.
Ook dat is in zichzelf normaal.
Zo praten mensen wel vaker met elkaar.
En toch, iets in de toon van de vragen geeft niet zozeer aan dat er behoefte is aan koffie, thee of eten, maar dat er een verlangen is naar aandacht, zorg, hulp. En juist dat, juist die verlangens worden niet meer rechtstreeks gearticuleerd.
De vraag om aandacht is veranderd in opmerkingen over een fysieke wens.
En ook het aanreiken van aandacht gebeurt tegenwoordig op andere manieren dan voorheen.
Ineens is er de spontane opsta-actie om koffie in te schenken, thee aan te bieden of een toetje voor te stellen na een genuttigde maaltijd.
Verrassingen zijn het, in een reeks van gewenningen aan afwijkingen van wat voorheen normaal en vanzelfsprekend was.
Niet alleen op het gebied van gesproken taal vindt deze verandering beetje bij beetje plaats. Ook in de geschreven taal veranderen dingen.
Voorheen werd een bericht via sms of whatsapp of mail beantwoord in volledige zinnen. Zinnen van een welbespraaktheid die bewondering afdwong en altijd verrassend anders was dan bedacht had kunnen worden. De reactie was altijd eigen en uniek en zeer passend op het gestuurde.
Die tijd is meer en meer voorbij aan het gaan.
De zinnen worden korter, soms beperkt tot de hoogstnoodzakelijke woorden. De zinnen worden enkelvoudig en zijn niet langer onder te verdelen in nevenschikkende en andersoortige complexe bijzinnen met een scala aan ongebruikelijke woorden en uitdrukkingen.
Ook komt het steeds vaker voor dat de woorden tekortschieten en volstaan wordt met een plaatje. Vaak een hartje.
De liefde is intens.
De woorden laten het echter afweten.
Gelukkig klinken vier kleine woorden nog vaak in wederzijdse richting: ik hou van je.
Bijzonder ontroerend en bijna hartverscheurend als de vanzefsprekendheden van alle dag helemaal niet meer zo vanzelf sprekend zijn. En ook en onverwachts even tevoor schijn komt. Veel respect voor de iliefde en zorgvuldigheid van daad woord en geschrift van deze mantelzorger..
BeantwoordenVerwijderen