Doorgaan naar hoofdcontent

Altijd vlak voor het weekend

Omstreeks het middaguur treffen beide geliefden elkaar.
Eerder dan het bezoekuur, aangezien vandaag de eerste afspraak bij radiologie zal zijn. 
Bij binnenkomst is gelijk duidelijk dat er iets niet in orde is.
Een lage bloedsuikerspiegel lijkt de oorzaak van heftig trillen. 
De gebruikelijke oplossing van iets zoets nuttigen heeft geen enkel effect.
Terug in bed om het trillen tot rust te brengen werkt evenmin. 
Toch wordt de tocht naar beneden naar radiologie ondernomen.
Daar aangekomen bieden de twee meegenomen dekens niet meer  voldoende warmte en wordt een derde opgehaald. Het blijkt inderdaad een koorts piek.
Pas na anderhalf uur neemt het heftige trillen af, terwijl de bloedsuikers nog verder gedaald zijn. 
Terug op de afdeling starten de onderzoeken.
Zaalarts, neuroloog, röntgenfoto, bloedafname, hartfilmpje, alles gericht op het uitvinden van de oorzaak van de ontstane situatie.
Inmiddels is de spraak weer slechter. Net zoals toen de zwelling bij het gezwel in de hersenen opspeelde. 
De inhoud van wat gezegd wordt is daarentegen helder genoeg.
Geen verwarring daar. 
Wel wilde plannen om de gewenste auto aan te schaffen waarmee de wereld goed verkend kan worden.
In gedachten worden de reizen al gemaakt. Uitsluitend nog organiseren dat er geld ergens vandaan getoverd wordt. 

Straks gaat er nog een scan komen van het hoofd en komt bij veranderingen de neuroloog vertellen wat hij ontdekt.
De hoop is dat het mee gaat vallen. 
Er vooral niet aan denken wat veranderingen zouden kunnen gaan betekenen voelt geruststellend vertrouwd.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Ontkenning

Diep van binnen is het ons beiden glashelder wat er speelt en dat het niet over gaat en wel degelijk erger wordt. Diep van binnen wel. Maar daar voeren we onze gesprekken niet. We praten met elkaar aan de oppervlakte, op de waterspiegel. We duiken niet naar beneden, want dat zou betekenen dat we nat gaan, nat worden, mogelijk zelfs kopje onder gaan en niet meer boven kunnen komen. Ik vermoed dat dat jouw angst is. En het is de mijne ook. Omdat ik weet dat als we kopje onder gaan op verschillende momenten we elkaar uit het oog verliezen zullen en mogelijkerwijze elkaar niet meer terug gaan vinden. En dat ben ik koste wat kost aan het voorkomen. Elkaar uit het oog verliezen en nooit meer terugvinden. Dus ik schipper. Ik laat diep van binnen voor wat het is en praat met je over de oppervlakte. De dingen die er in jouw ogen toe doen. De dingen die je zien kunt en begrijpen kunt. De dingen ook waar je je aan hechten kunt omdat ze tastbaar zijn en je geen gevoel vragen, maar gewoon bes

'Je bent het mantelzorgen moe.' 'Maar ik ben jou niet moe!'

Samen in slaap proberen te vallen. Hij pakt haar hand.  Af en toe een opmerking, maar vooral samen stil zijn in de nacht.  Zo begon de laatste nacht samen.  Samen liggen, de een diep in slaap, de ander wakend. Zij kijkt naar hem.  Af en toe raakt ze hem aan, luistert naar zijn ademhaling.  Zo verliep de nacht nadat een arts kalmerende stoffen had toegediend.  In de vroege ochtend staat ze op. Slapen lukt toch niet meer.  Het is al licht.  De hond wil graag naar buiten en zo geschiedt.  De hond draalt rondjes om het huis heen, wil niet heel ver weg.  Tot hij besluit toch wat verder weg te lopen.  Terug bij het huis wordt er al naar ze uitgekeken.  Kom snel, hij blaast zijn laatste adem uit.  Bij het bed aangekomen blijkt dat moment al even voorbij te zijn.  Hij is er niet meer.  Zij stort in.  Tranen stromen en blijven stromen, zijn niet meer te stoppen, minutenlang.  Een kwartier verstrijkt en nog zit ze daar naast hem, hem strelend en tranen over haar gezicht.  Een half uur later gaat

Aan de vooravond

 Vorige week was er de kijkoperatie die al zolang verwacht werd. Morgen vindt het gesprek plaats dat volgt op een dergelijke operatie. En daarna zal de route naar de grote belangrijke Hipec-operatie ingeslagen worden.  Tenminste, zo liggen de kaarten op tafel.  Maar het gesprek dat morgen plaats gaat vinden kan ook elementen gaan bevatten die het denken weer door elkaar kunnen schudden, die de kaarten van tafel kunnen vegen, die de gebaande route onbegaanbaar kunnen lijken laten te zijn.  En dus besloot de een de ander vragen te gaan stellen over het gesprek van morgen. Immers, beter in de vertrouwde omgeving een eventuele uitbarsting krijgen, dan in een setting waar zo'n uitbarsting ook nog opgevat zou kunnen worden als een contra-indicatie voor het ondergaan van de operatie.  Het moet niet zo zijn dat eigen uitingsvormen zo geïnterpreteerd gaan worden dat gemaakte afspraken ineens op losse schroeven komen te staan.  De vragen worden vlot beantwoord. Met de reeds gegeven antwoorde