Even was het gelukt de realiteit van alledag te ontvluchten, door een nachtje hotel met een avondmaaltijd en ontbijt te boeken, voorafgaand aan de screening voor twee naderende operaties.
Toen kwam de werkelijkheid weer tevoorschijn. Eerst in de vorm van een al bekende hartruis, die vandaag betiteld werd als te onderzoeken mogelijk probleem, waarvoor een echo zeer gewenst is. In het ziekenhuis waar alle eerdere operaties plaatsgevonden hebben, aangezien het vandaag bezochte ziekenhuis uitsluitend voor ingewikkelde zaken bedoeld is.
Weer een afspraak in het vooruitzicht. Weer een mogelijk bericht over iets dat nog niet verontrustend was tot op de huidige dag en dat ineens wel kan blijken te zijn of mogelijk kan worden.
Na deze toch wat onverwachte uitkomst van een verder prima verlopen gesprek met een anesthesist, was het tijd om een pauze in te lassen. Even laten zakken wat hier nu weer tevoorschijn gekomen was als addertje dat onverwachte effecten kan gaan hebben.
Een cappuccino, een bankje, een uitzicht op een kunstwerk dat door de kenner betiteld werd als 'een hoop stront en kots', een moment om op adem te komen en de gedachten wat te ordenen.
Het mondkapje ging weer op, de rolstoel kwam weer in beweging en op ging het, naar de anamneseafspraak.
De dame met wie het gesprek was probeerde verdubbeling van vragen te voorkomen en nam tegelijkertijd goed de tijd om een beeld te krijgen van de man om wie het ging. Een eenvoudig lichamelijk testje van opstaan uit een stoel en een eindje lopen en terugkeren in de stoel verliep probleemloos. Een mentaal onderzoekje met adres onthouden, maanden van het jaar in omgekeerde volgorde opnoemen en nog wat van die eenvoudige onderdelen, werd ook glansrijk doorstaan.
De gerichte vragen boden wat meer doorvraagopmerkingen na de geleverde antwoorden op en het geheel zou nog nader uitgewerkt worden om voor te kunnen leggen in het MDO waarbij aandacht voor het psychosociale welbevinden als gevolg van de operatie die op stapel staat de kern vormen gaat.
Tot slot kwamen nog wat algemenere opmerkingen over het verloop, als de kijkoperatie de voorspelde uitkomst krijgt dat de grote buikoperatie plaats kan vinden.
Er komt ook een coronatest.
Logischerwijze in deze tijd.
Maar wederom een extra onderzoek dat los staat van de zaak waar het om draait, bevrijd worden van kwalijk groeiende lichaamscellen die de werking van het gehele spijsverteringsgebeuren onder druk kunnen gaan zetten.
En dan is er nog niet eens gepraat over de operatie zelf en de mogelijke haken en ogen die daar uit voort gaan vloeien.
Veel stof om over na te denken kwam zo los bij wat bedoeld was als formaliteit om de vervolgroute te kunnen gaan bewandelen.
Elke stap begint te voelen als een examen waar een voldoende op gehaald dient te worden alvorens het volgende stapje gezet mag worden.
In het rustige dorp waar de vertrouwde gezichten de vaste routine van medicatie aanreiken weer hervatten komen langzaam de gedachten los over wat de eigen wensen en verlangens nog zijn en in hoeverre die overeenstemmen met de voorgestelde handelingen.
Het laatste woord heeft nog niet geklonken.
Elke stap kan weer een andere klank opleveren.
Loslaten van zekerheden is aan de orde van de dag.
Reacties
Een reactie posten