De dagen rijgen zich aaneen in afwachting van de dingen die komen gaan.
Rijgen zich aaneen in een vorm die nieuw en als vanouds is.
Plannen worden gesmeed, zaken worden onderzocht, gedachten geuit en het lijkt weer allemaal te stromen, wat voorheen weggezakt was in een apathische stilstand van toekomstige mogelijkheden.
Nu zijn er ineens gedachten over de tuin ontstaan (een bloemenrand, waarvoor het zaad inmiddels al in huis is!), plannen gesmeed voor een mogelijke herstart van wat ooit werd stopgezet (een kunsthuis met woonmogelijkheid, nu op steenworp afstand, zodat beide geliefden eenvoudiger samen kunnen zijn) en er wordt weer gekookt (ingrediënten die voorhanden zijn gekoppeld aan inspiratie uit recepten op internet).
De hervonden levenslust lijkt ook ingegeven door de behoefte om over de operatie heen te denken en te werken aan een toekomst als alles achter de rug is.
In dat kader is zelfs het tekenpotlood weer ter hand genomen, om wat voorschetsen te maken voor plannen die nog aan het rijpen zijn.
Het lijkt weer allemaal als vanouds.
Lijkt, want op één punt is er geen sprake van 'als vanouds'. De avonden vullen zich met het luisteren naar verhalen die al eerder klonken en nu in geminimaliseerde vorm in hoog tempo zich thematisch aaneen weten te rijgen alsof het hoofd orde schept in herinneringen van ooit.
De dagen worden ook gekenmerkt door misverstanden wegens een toon die anders binnenkwam dan bedoeld. En er blijven de gaten in het korte termijn geheugen, die nu en dan groteske vormen aannemen als er een tekst hardop geuit wordt en bij een onmiddellijke poging die te noteren er al hulp gevraagd wordt over het exact geformuleerde van zoëven. Dat die hulp gewenst is en gezocht wordt is met de dag normaler voor beide geliefden.
Aanvullen gaat als vanzelf. Uiten van benodigde hulp levert nauwelijks onrust of verbazing op. Het op elkaar ingespeeld raken nadert een vorm van perfectie na zo lange oefentijd.
Het leven blijft goed. Hoe anders het ook is dan het ooit was.
Liefde overwint alles.
Rijgen zich aaneen in een vorm die nieuw en als vanouds is.
Plannen worden gesmeed, zaken worden onderzocht, gedachten geuit en het lijkt weer allemaal te stromen, wat voorheen weggezakt was in een apathische stilstand van toekomstige mogelijkheden.
Nu zijn er ineens gedachten over de tuin ontstaan (een bloemenrand, waarvoor het zaad inmiddels al in huis is!), plannen gesmeed voor een mogelijke herstart van wat ooit werd stopgezet (een kunsthuis met woonmogelijkheid, nu op steenworp afstand, zodat beide geliefden eenvoudiger samen kunnen zijn) en er wordt weer gekookt (ingrediënten die voorhanden zijn gekoppeld aan inspiratie uit recepten op internet).
In dat kader is zelfs het tekenpotlood weer ter hand genomen, om wat voorschetsen te maken voor plannen die nog aan het rijpen zijn.
Het lijkt weer allemaal als vanouds.
Lijkt, want op één punt is er geen sprake van 'als vanouds'. De avonden vullen zich met het luisteren naar verhalen die al eerder klonken en nu in geminimaliseerde vorm in hoog tempo zich thematisch aaneen weten te rijgen alsof het hoofd orde schept in herinneringen van ooit.
De dagen worden ook gekenmerkt door misverstanden wegens een toon die anders binnenkwam dan bedoeld. En er blijven de gaten in het korte termijn geheugen, die nu en dan groteske vormen aannemen als er een tekst hardop geuit wordt en bij een onmiddellijke poging die te noteren er al hulp gevraagd wordt over het exact geformuleerde van zoëven. Dat die hulp gewenst is en gezocht wordt is met de dag normaler voor beide geliefden.
Aanvullen gaat als vanzelf. Uiten van benodigde hulp levert nauwelijks onrust of verbazing op. Het op elkaar ingespeeld raken nadert een vorm van perfectie na zo lange oefentijd.
Het leven blijft goed. Hoe anders het ook is dan het ooit was.
Liefde overwint alles.
Reacties
Een reactie posten