En weg!

Een heel team van spelers bekommert zich om de ene persoon met de vele kwalen.
Het team komt trouw drie keer per dag een medische handeling verrichten en controleert en passant of het goed blijft gaan met medicatiegebruik en algehele zelfverzorging. Niet omdat dat slecht gaat, maar om te voorkomen dat dat die kant uit zou kunnen gaan. En natuurlijk wordt dagelijks de temperatuur bijgehouden ter bevestiging dat alles nog in orde is.

De behandeling die de drie keer daagse momenten noodzakelijk maakt werd ingezet door een arts met verstand van zaken, die vandaag de betrokkene ontboden had, voor een gesprek over de te volgen route.
Vele gedachten vormden zich vantevoren. De vrees dat er nog weken, zoniet maanden, doorgegaan zou moeten worden met dit driemaaldaagse ritueel was het grootst. Alle andere scenario's verdwenen meer naar de achtergrond.

In de spreekkamer van de arts is het gesprek kort en bondig. Vandaag verwijderen we de drain.
Oh? Eh? Nu?
Ja dus.

In een behandelkamer wordt met gezwinde spoed de handeling verricht en na die bevrijding kan het weer huiswaarts.
De arts benoemt bij het weggaan dat de thuiszorg nu gestaakt kan en neemt in dezelfde zin aan dat dat wel doorgebeld kan, vandaag nog.
De man die zoeven nog worstelde met zijn vrees van oneindige spoelingen vindt dat toch wat al te rap en sputtert nog wat tegen. Ze kunnen vandaag toch nog komen? Voor het verbinden van de wond?
Ja, dat is akkoord, uiteraard.

De dag verloopt in een roes. Nu het mogelijk is om los te zijn van driemaaldaagse bezoekjes die de eigen dagindeling beïnvloedden is het de dag bij uitstek om eens weer iets te doen dat voorheen veel vaker plaatsvond, een museumbezoek.
Weer thuis komt 's avonds het derde contact van die dag en verheugd volgt de melding dat het niet meer nodig is.
In een overleg dat amper die naam verdient valt het besluit dat er nog eenmaal de volgende dag 's avonds gecontroleerd zal worden. En verder kan er overlegd over hoe nu verder.

Wie dat moet beslissen?
Uiteindelijk is het de mantelzorger die de situatie inschat.
En uiteindelijk is het de mantelzorger die een goede routine van driemaaldaags een controlemoment in rook ziet opgaan alsof er geen ingewikkelde toestand gaande is. De geliefde die zijn partner meer en meer mist, omdat dagen alleen steeds langer lijken te worden, meldt nog dezelfde avond dat hij de volgende dag niet van zins is om voor het middaguur uit zijn bed te komen. Zijn goed recht, vanzelfsprekend.
Maar mogelijk een begin van een ritmeloze stijl van bestaan, die de fysieke kwalen niet positie zal gaan beïnvloeden.
De mantelzorger heeft ervaringen uit het verleden die vrees voor de toekomst meer dan gerechtvaardigd maken.
En de arts had vandaag wel degelijk gewaarschuwd dat er een risico is als de drain verwijderd wordt. Temperatuur moet gecontroleerd blijven.
En gaat die stijgen dan is er een indicatie voor een chirurgische ingreep.
Juist ja.
Dat detail lijkt een hypothetische mogelijkheid, maar is bepaald niet ondenkbaar gezien de ervaringen rondom oud en nieuw.

De geliefden genoten van het goede nieuws en het bevrijde gevoel en het museum dat ze samen bezochten.
Een dag als een parel.
Een onverwachte vondst van ruimte die iets moois laat zien.
Liefde, begrip, wederzijdse uitingen van genegenheid.

Maar de mantelzorger weet. Dit is pas het begin.
Dit was een pauzemoment in een situatie die niet beter wordt.
De helderheid komt en gaat, de meewerkendheid varieert met de dag, afhankelijk van lichamelijk welbevinden en geestelijke weerbaarheid die nogal afhankelijk is van wat er op een dag zoal plaatsvindt en via berichtgeving doordringt.

Er is meer weg dan de drain.
Er is weer een stuk eenduidigheid verdwenen.
De rollercoaster is weer begonnen.