Verleden, heden, verleden

Of er nog toekomst is is soms een vraag die meer dan in beeld komt, het is dan een vraag die levensgroot om aandacht schreeuwt terwijl het heden meer en meer verleden lijkt te zijn geworden.
Herhalingen komen voor van gesprekken die al geklonken hebben.
Had deze blog daar niet al eens tekst aan gewijd?
Dat dus.
Het lijkt telkens alsof het verleden dat in het heden een rol speelt een nieuw verleden, genaamd toekomst is, maar bij nadere beschouwing is het toekomstelement meer een herhaling van zetten uit een verleden dat reeds lang verloren gegaan is.
Geheugenproblemen zijn het niet, het zijn in zekere zin meer creatieproblemen. De creatie van wat we in het algemeen toekomst noemen. De dingen waar mensen naar uitzien en naar toeleven. Natuurlijk, die dingen zijn er nog steeds, komen voortdurend aan de orde.
Het verschil is echter dat de realiteitszin een andere vorm gekregen heeft en de creaties daardoor enerzijds concreet en tastbaar zijn, anderzijds zo gekleurd en geschetst worden dat het een doel in zichzelf wordt om te schetsen en te kleuren, keer op keer, in steeds mooiere versies, in woord en beeld, met meer en meer bijzaken en detailleringen. Grote plannen zijn het, zoals het in het verleden ook altijd grote projecten en ondernemingen waren.
Goede plannen zijn het ook, want het hoofd functioneert nog wel, al is het dan in geheel andere conditie dan voorheen, toen verleden werkelijk verleden was.
Of de plannen ooit uitgevoerd zullen kunnen worden door de bedenker ervan is een vraag die ook telkens terugkeert.
Het dromen is nodig, om de geest gaande te houden en optimistisch gestemd. De grote geest van de creëerder van de grootst mogelijk denkbare dromen.
Delen van de dromen is precair. Het kan in de ogen van hen die de situatie beseffen overkomen als luchtfietserij en luchtkastelen bouwen.
De realiteitszin is immers een andere dan voorheen en de luisteraar heeft al snel de neiging de dromen te temperen tot hanteerbare kleine proporties.
Maar wie dat doet zou de dromer die creëerder is en zijn wil, geen recht doen, sterker nog het verleden een zwengel geven die de herinneringen de verkeerde kant op laat bewegen en de toekomst tot duistere herhaling van een ongewenst en liefst vergeten verleden maakt.
De plannen zijn noodzakelijk. Onmisbaar. Essentieel.
Niet in alle gevallen, maar wel in dit geval.
Zonder de plannen valt alles stil, valt alles plat, is de zin van het bestaan kwijtgeraakt temidden van de duistere herinneringen uit het voorbije verleden.
Nee, het toekomstige verleden verdient de ruimte, alle ruimte, alle herhaling die het behoeft. Teneinde langzaam maar heel gestaag stapjes te zetten die het verleden dichterbij het heden brengen en de tijden volledig samen laten vallen in een altijddurend nu. Waarin droom en daad geen onderscheid meer vormen en de visioenen geleefd kunnen worden in de tegenwoordige tijd.

Cryptisch?
Enigszins.
Maar cryptogrammen zijn altijd op te lossen. Voor de goed verstaander die ze als dagelijkse kost in het verleden tot zich nam.