Vakantie

Alles was anders dan normaal de afgelopen dagen. Alles, behalve dan de eetmomenten en het verloop van de avonden.
Alles anders is altijd vermoeiend, zo is de afgelopen maanden wel gebleken.
En dus is er nu bij terugkeer de oneindige vermoeidheid, het spontaan in slaap vallen of welbewust gaan liggen. Nu het weer kan, op de vertrouwde wijze, de vaste plek.
De afgelopen dagen verliepen boven verwachting. Uitermate positief. Humeur en energie waren meer dan op peil. Gespreksstof was er ruim voorhanden. En de sfeer bleef energiek en opgewekt.
En toch.......terug thuis......een poging tot gesprek.......delen van eigen gevoelens, die juist door de laatste dagen weer de ruimte hadden gekregen......het leverde een hernieuwd besef op dat er wel degelijk van alles misgaat in het hoofd.
Reageren lukte niet in woorden. Uitsluitend in aanwezigheid en uitingen van genegenheid en bezorgdheid. Eenvoudige opmerkingen.

Het blijft vervreemdend hoe enerzijds de toestand in de wereld besproken kan worden met complete volzinnen en verklaringen die verder reiken dan de berichtgeving zelf aanreikte en anderzijds een eenvoudig gesprek over gevoelens en hoe daar mee om te gaan de taal doet verstommen tot simpele zinnen die de essentie aanduiden.
We delen samen een groot verdriet. Het verdriet over het samen dat dag in dag uit veranderingen kent en verschillen uitvergroot. Waar voorheen verschillen lagen op het vlak van twee mensen die ieder een eigen ontwikkeling achter zich hebben liggen en verschillende interessevelden hebben en verschillende levenservaringen, liggen de verschillen nu in de mate waarin de uitingen van de mond overeenstemmen kunnen met de gedachten en gevoelens in het eigen hoofd.
Het komt er niet meer uit.
En juist dat stemt bedroefd.
Speciaal na een paar heerlijke zonnige zomerse dagen met veel goede momenten en fijne ervaringen die werkelijk gedeeld konden worden.
Moeite doen voor elkaar kost energie.

Vakantie kost extra energie.
Het is maar goed dat het slechts een paar dagen was.