Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Na een nacht met onderbrekingen, wegens noodzakelijk toiletbezoek - gelukkig ditmaal geen nare toestanden, maar reguliere bezigheden - gaat tegen negen uur de wekker. Er wordt immers hulp verwacht en dat betekent vroeg uit de veren. Met een kop koffie erbij lukt het krap aan om de dag te starten. De hulp verwelkomd en besproken wat vandaag in welke volgorde gedaan kan en op naar de tweede kop koffie, want wakker worden vlot nog niet erg. Op enig moment de computer maar weer aan. 'Waarom doe ik dat eigenlijk?' 'Nou, omdat ik dat ook gedaan heb? Ik moest een telefoonnummer zoeken en ben nu blijven hangen.' Woeste uithalen als er een thema langskomt dat niet zint. Enigszins doelloos de ruimte in geknald. Ontbijt gemaakt, met de nodige strubbelingen, want na een kort verblijf elders is het brood dat per ongeluk was achtergebleven geheel en al beschimmeld geraakt. Gelukkig biedt de vriezer en broodrooster uitkomst. Wederom naar de computer, voor het nuttigen van h...

'Ik weet het niet meer, weet jij het nog?' Tijdens het tikken van een tweet, die exact verwoordt wat twee tellen eerder hardop verwoord werd door de een en aangevuld door de ander, komt die vraag naar boven. Een kleine hint en de tekst stroomt weer uit het toetsenbord. Het zijn dit soort kleine momenten die verraden dat er het nodige veranderd is. De inhoud van de tekst die genoteerd wordt is goed, als samenvatting van al langer levende standpunten die nu in deze ene korte tekst een plek vinden. Het exacte spellen van een enkel woord moet gecontroleerd, dat dan wel weer, maar dergelijke dingen overkomen de beste. Op het eerste gezicht is er dan ook weinig aan de hand, weinig veranderd en weinig mis. Op een ander niveau echter blijken er wel degelijk inhoudelijke veranderingen plaatsgevonden te hebben die de onderlinge relatie ingewikkelder maken dan voorheen. Wanneer een willekeurig eigen onderwerp aangesneden wordt en het gesprek als gesprek gevoerd, dan blijkt na enig...

Kennismaking met een nieuwe huisarts. Onderdeel van verhuizen is dat je nieuwe mensen leert kennen, immers. De man neemt de tijd, heeft alle tijd en dus kan in alle rust verteld wat een heel leven beslaat en nu in sneltreinvaart in hoogte- en dieptepunten langskomt. Een enkel woord laat zich niet eenvoudig vinden, maar souffleren is vanzelfsprekend en dus geen verstoring meer of ergerlijke onderbreking of kwalijke verbetering van wat heus zelf nog wel gezegd kon zijn. Harmonie overheerst in dit gesprek. De huisarts verstaat de kunst van het luisteren en de essentie horen temidden van alles wat gedeeld wordt. Hoort ook wat niet met zoveel woorden gezegd wordt. En dat is bijzonder, omdat juist die woorden de essentie vormen van hoe een en ander beleefd wordt. Dat wordt erkend en herkend en er komen reacties op die heilzaam zijn. Geen diagnose ligt voor de hand, want het gaat veel te goed op het moment. Dus hou vast dat het goed gaat en zoek niet naar dingen die weliswaar bestaan, maar...

Op zonnige dagen een ritje maken was en is een vaste gewoonte in ons gezamenlijke bestaan. Fijn zonder plan of doel langs natuur die ons beiden aanspreekt en stoppen waar het leuk is, om even te genieten van het uitzicht, foto's te maken en de benen te strekken voor kortere of langere tijd. Zo doen we dat tot op heden. Inmiddels gaat steevast de inklapbare rolstoel mee en kunnen we daardoor toch verder lopen dan alleen de auto uit en de natuur in. Op zo'n zonnige dag gingen we laatst langs de kust. Overal waar het toegankelijk was, middenin een dorp, of aan de rand ervan, bleken mensen te zijn. Meer dan gebruikelijk, het was immers niet alleen een zonnige, maar ook warme voorjaarsdag. We togen naar een stuk verderop, voorbij de dorpen, waar de zee ook te vinden is en mensen zich minder vertonen. Daar namen we de rolstoel mee en togen over het pad naar de zee. Het laatste stuk was te steil, maar dat kon gelopen worden, nu was het nog maar een klein eindje. Een heerlijke dag...