Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

'Ben je boos op me?' De vraag lijkt uit het niets te komen. Je was bezig met iets dat niet vanzelf ging en je viel nogal uit over het feit dat het niet vanzelf ging. Je ergerde je. Je had last van van alles en nog wat en blafte een kort moment je ergernis er uit. Ik hoorde je aan, wist dat het voor de hand lag bij dit wat je aan het doen was. Nieuwe dingen zijn altijd extra lastig. Je kunt alle handelingen, maar door je verlaagde verwerkingssnelheid komen de stappen niet altijd in het juiste tempo in je op. Je weet dat ik vlakbij ben en dat je mijn hulp kunt vragen, maar dat deed je niet. Ik benoemde dat feit en je merkte op 'ik moet tegenwoordig ook alles spellen'. Je leek niet te beseffen dat je in het verleden ongevraagde hulp standaard afwees, omdat je dan het gevoel kreeg dat dingen 'uit je handen getrokken' en 'overgenomen' werden en echt, heus, je kon het allemaal zelf en wou het op je eigen manier doen, in je eigen tempo. Hulp was in dergelijke o...

Een nieuwe fase is aangebroken, de hulptroepen zijn aangetreden. Elke dag is er wel iemand die even kort of even iets langer iets komt betekenen om te zorgen dat het dagelijks bestaan ontlast wordt en we meer ruimte overhouden om te leven zonder de dagelijkse ditjes en datjes die nu eenmaal ook gebeuren moeten. Die nieuwe fase betekent ook af en toe wat meer ruimte tussen ons beiden. Fijn. En verwarrend. Want waar de een hartgrondig opgelucht is dat er wat meer tijd en ruimte beschikbaar gekomen is, is de ander er vooral van overtuigd dat die ruimte er toch eigenlijk niet zou horen te zijn. We horen toch bij elkaar? Jazeker, we horen bij elkaar. En als er geen anderen bij zijn ervaren we zo goed als geen ruis in onze communicatie. Nou ja, dat is te zeggen. De een zorgt dat de ander de ontstane ruis die dagelijks bestaat niet ervaart als ruis, maar als een zacht briesje dat de woorden verfrissend over laat komen op een te hete dag in de herfst. Dan vindt er in de ruimte en tijd die tuss...

Het luistert nauwkeurig, de omgang met elkaar. In bijzijn van een professional ontstaat een gesprek waarin 'het hele leven' aan de orde komt. Het gaat van de hak op de tak, maar in een helder kader en als een samenhangend geheel. Toch laat de spreker zich ontvallen het gevoel te hebben onsamenhangend en warrig over te komen, alsof niet wat gezegd wil zijn, maar wat de mond verwoorden kan eruit komt. 'Gelukkig begrijpen jullie me', klinkt het. Naderhand praten we samen door. Verwoorden we hoe dat moment in zekere zin een kans was. Een opening bood. Een nieuwe diepgang toe had kunnen laten, een doorvraagmoment was, dat voorbijging alsof het onopgemerkt bleef. Het is geen onkunde van de professional, zo concluderen we, het heeft meer te maken met de kundigheid van de spreker om zijn gehoor hoe dan ook te boeien met welk verhaal dan ook, hoe zinvol of willekeurig het ook onder woorden gebracht wordt. Samen bespreken we dat er wel degelijk helder aan het worden is dat de stu...